15

+اصلا این عادتمه تا یکم همه چیز میفته رو ریل، سیستم ناخودآگاه بدنم تقاضای جاده خاکی میکنه
به نظرم زندگی هر کدوم ما شبیه یه فیلمه شخصیت اولش خودمونیم اما اینکه قهرمانشم خودمون باشیم یا نه رو باز هم خودمون انتخاب میکنیم.
خیلی دوست دارم بدونم ده ،بیست سال دیگه کجام¿
اونموقه هم آرمان های الانمو دارم، بهشون رسیدم یا بیخیالشون شدم!
حتی فکر کردن بهش هم جذابه، البته جذابیت با یه جور دلهره و استرس که باعث میشه تمام تلاشتو بکنی تا آرمانهای خودتو به کرسی بنشونی و اگه تو جاده خاکی باشی یعنی مسیر آرمان هات از ریل خارج شده باشه،  وقتی به آخرش میرسی فقط حسرت میخوری خب اینو یه بار تجربه کردم نمیخوام دوباره تکرار بشه...
منم میخوام اون لحظه که دارم به پشت سرم نگاه میکنم و همه ی این روزا میشه یه مشت خاطره بتونم با جرئت کامل به همه بگم آره این من بودم، خوب یا بد، درست یا غلط، همش من بودم.
+امروز برف اومد، هیجدهمین پاییز هم گذشت نمیدونم چندتا پاییز دیگه رو میتونم ببینم  ولی مطمئنم دلم برای پاییز امسال خیلی تنگ میشه...